“Het grootste probleem met conferenties en evenementen als NewWine en Opwekking is dat men vaak (zo niet altijd) in een after-dip komt. Soms na een week, soms na een maand of een half jaar. Maar mensen komen hier ieder jaar weer om gevoed te worden omdat ze dat ergens in het afgelopen jaar weer leeggelopen zijn”.
Dit zijn ongeveer de woorden die iemand tegen mij zei toen ik in de Generationtent aan het nagenieten was van een bijzondere avond op NewWine Zomerconferentie.
Mijn ervaring op New Wine
NewWine, voor de mensen die het niet kennen is een christelijke conferentie van een week waarin zo’n 5-6000 mensen elkaar aanmoedigen, inspireren en toerusten om in de kracht van de Geest te getuigen van de komst van Gods Koninkrijk. Een soort opwekking van een week. Of een beetje als Defqon, zoals een vriend en ik het zeiden, maar dan zoals god het bedoeld heeft. Festivals die op hetzelfde terrein gehouden worden.
Maar los van benamingen en feiten, het was een week waarin ik op persoonlijk en geloofsvlak van hoogte- naar diepte- naar hoogtepunt ging. En vaak lagen deze terreinen ook nog eens dicht bij elkaar. Gesprekken over geloven en de kerk konden opeens heel persoonlijk worden. Persoonlijke gesprekken konden soms ineens over leven met god gaan.
Het was ontzettend mooi om nieuwe mensen te ontmoeten, om mensen te zien en horen getuigen over god en wat hij doet en deed. Maar nu ik een paar dagen later wat slaap ingehaald heb en weer beland ben in mijn “oude” omgeving, blijkt dat de god van NewWine lastig te vinden is in Ermelo.
Bijna onaards
In deze week heb ik mooie persoonlijke gesprekken gehad over god en over opstaan met god. Mijn gesprekspartners straalden soms bijna onaards als ze praten over hoe ze met Jezus leefden. Ik geef eerlijk toe dat ik genoot van die momenten, als iemand vertelde hoe persoonlijk ze zijn met god, hoe overtuigd en gezegend ze zijn. Ik kan echt genieten van die verhalen.
Doordat NewWine een week duurde kon ik ook rustiger opbouwen naar een moment met de geest. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Opwekking, waar alles in een weekend moet, kon ik nu zelf kiezen en de tijd nemen. En, als je t zo kan noemen, de geest nam daar ook de tijd voor. Niet gelijk de eerste dag heftig aankomen maar dagdeel voor dagdeel opbouwen.
Ik durfde te bidden
Na een gesprek met een mede-vrijwilliger durfde ik weer te bidden. Het was heel eng om na enkele maanden opeens weer te danken en te bidden voor vrienden, voor mijzelf en voor NewWine. Het voelde na al die maanden onwennnig. Ik stelde het uit tot na het ontbijt, want ik wilde wakker genoeg zijn. En in de dagen erna durfde ik het steeds vaker. Ik vertelde mijn twijfels en vragen in het gebed.
En toen kwam donderdagavond, uit het niets dook voor mij toen een goede vriendin van mij op met de zin: “ik ga me laten dopen in het Veluwemeer.” We vertrokken uiteindelijk met 7(!) mensen naar een strand. Een vriend uit de groep heeft de doop voltrokken (kan je dat zo zeggen?). Een heel mooi moment omdat ik wist hoeveel het persoonlijk voor haar betekende. En toch, toen ze uit het water kwamen en iemand voorstelde om een kringzegen uit te spreken sloeg mijn hart toch een keer over.
De ongelovige zegen
Aan het begin van de week had ik nog gezegd dat ik waarschijnlijk de minst gelovige persoon was die op dat terrein rondliep. En nu mocht ik iemand zegenen? Weliswaar samen met anderen maar toch, ging de geest niet iets te snel?
De eerste begon, toen de tweede…..en ik stond als derde in de rij. Ik durfde nog niet. Toen de laatste geweest was voelde ik iets in mij. Iets onbeschrijfelijks. Iets dat aangaf iets te zeg(g)en(en). Voor mijn gevoel kwam het er stotterend en onsamenhangend uit. Ik geloof nu ergens dat de woorden die ik zei wel waar waren, dat het echt was wat god wilde zeggen tegen haar, maar wat hij er bij mij mee wilde?
Ik stond achteraf nog te trillen op m’n benen en moest me ook vasthouden aan iemand om even tot rust te komen. Wat gebeurde er net?
De onbeschrijfelijke geest
Er is die week, die avond, nog veel meer gebeurt. En het voelde bijna als een droom. Ik weet ook nog steeds niet wat ik er mee moet maar dat het gebeurd is kan ik niet ontkennen. Wat ik wel weet is dat ik de komende weken over veel moet nadenken. Want als het afgelopen week echt de geest was, waar kan ik hem nu dan vinden? Hoe houd ik vast aan het gebed, wat me vorige week toch ook wel rust bracht?
Hoe blijf je leven met de geest, als je over hem en over het leven nog zoveel vragen hebt?
0 reacties