Toen mijn eerste blog gepubliceerd werd liep ik door Auschwitz. De plek waar 75 jaar geleden de roep om god vanuit zijn uitgekozen volk misschien wel het hardst te horen was. Waar is god?
Het besef dat alle menselijkheid uit zowel de gevangenen als de bewakers weggevaagd was intrigeerde me. Hoe kan god voor zowel gevangenen als bewakers zo irrelevant zijn geworden dat mensen zich superieur gingen voelen en anderen als ratten gingen gebruiken.
De vraag die dan altijd gesteld wordt is: waar was god? Een enkeling verliest zijn geloof in god na een bezoek aan Auschwitz, anderen vinden hem juist in de kleine medemenselijke momenten die het kamp ook rijk was, kleine dingen als het delen van brood en de bekende opoffering van pater Kolbe.

Waar is God?
De vraag blijft of het slim was om in een zoektocht naar god juist Auschwitz te bezoeken. Maar ik realiseerde me daar wel één ding. Auschwitz was een menselijke poging om god te spelen. Het was een menselijke ingreep in de geschiedenis. En misschien was god wel weg of stil of juist in overvloed aanwezig. Ik denk dat alleen de mensen die het echt beleefd hebben daar antwoord op kunnen geven.
Die menselijke ingrepen in de geschiedenis maken een zoektocht naar god echter wel moeilijker. Hoe vaak hebben mensen niet al geprobeerd om de kerk of gods woord voor hun eigen karretje te spannen. Ik vraag me af of datgene wat we vandaag de dag god noemen of als jezus omschrijven wel diegene is van 2000 jaar geleden.
Maar god verandert niet zeggen ze op zo’n moment. hij was, is en zal altijd dezelfde zijn.

Geduld met God.
Een paar weken geleden las ik het boek “geduld met God” van Thomas Halik. Halik, een Tsjechische katholieke geestelijke, schrijft in zijn boek:
“God is Mysterie – dat zou de eerste en laatste zin moeten zijn van alle theologie.”
God is een mysterie, god kunnen we niet vangen in woorden of zinnen, we kunnen hooguit een gedeelte van hem verwoorden of een gedeelte van hem leven. Johannes schrijft dat als alle dingen die jezus ooit gedaan heeft opgeschreven zouden worden, dan zou de wereld te klein zijn voor de boeken die dan geschreven moesten worden. Ik realiseer me dat het vangen van god in woorden onmogelijk is, dat ons vocabulaire te klein is en dat als men zelfs een poging zou doen de wereld te klein zou zijn voor de boeken.
Maar waarom dan toch op zoek gaan en daarover schrijven in een blog? Waarom op zoek gaan naar god als je hem toch niet volledig kan vinden? Mijn antwoord op dit moment is dat ik te nieuwsgierig ben en ergens hoop god wel in zijn volkomenheid te ontmoeten. Ook al gaat me dat niet lukken.

god met een kleine g
Op mijn vorige blog heb ik veel reacties gekregen. Het was bemoedigend om te lezen/horen dat ik niet de enige ben die op zoek is naar god of op zoek is geweest. Ik realiseerde me echter ook iets wat me een stap terug deed zetten. Nadat ik het blog gedeeld had in een Facebookgroep vroeg een goede vriend of ik god expres met een kleine g geschreven had. Ik doe het sinds ik het het vak godsdienstwetenschappen gevolgd heb steeds vaker. Misschien omdat ik wetenschappelijker naar religie ben gaan kijken of omdat het voor mij een veiligere afstand creëert.
Ik realiseerde me dat mijn manier van schrijven soms niet overeenkomt met uw/jouw beeld of overtuiging. Maar het is wel een zoektocht en in een zoektocht worden vaak pijnlijke dingen blootgelegd. Ik wil me daarom nu alvast verontschuldigen als ik een weg insla of een antwoord vind wat niet overeenkomt met hoe jij er naar kijkt of wat je gewend bent. Maar, god is ook niet voor niets breed beschrijfbaar.

Categorieën: zoektocht naar god

0 reacties

Geef een antwoord

Avatar plaatshouder