Robert Huurnink schrijft over zijn twijfels en vragen. Vandaag de eerste aflevering: Ik heb hun God verdronken.

Mag ik even twijfelen? Mag ik even schreeuwen en zeggen dat ik het niet meer kan volhouden? Mag ik zeggen dat ik even niets meer zeker weet? Bestaat God? Was Jezus een rebel of Gods zoon? Werkt de Heilige Geest nog of heeft hij de deuren van mijn kerk al gesloten?

Die vragen klinken misschien wat pessimistisch maar ik weet het gewoon even niet meer. Mijn hele leven lang ga ik al naar de kerk en ben ik actief in het kerkelijk leven. Heel netjes ben ik van zondagsschool naar catechisatie en vereniging gegaan. Ik kwam op het punt dat ik belijdeniscatechisatie ging volgen, want daar groei je op een gegeven moment in door, toch? Zo doet iedereen dat, dat is gewoon, of niet?

Maar tijdens die, voor mij niet echt opbouwende, belijdeniscatechisatie-avonden begon het te knagen. Waarom ben ik hier? Wat geloof ik nou echt? Waarom zit ik elke zondagochtend in de kerk?

Mijn oplossing voor dit probleem was al snel gevonden, ik ging hbo-theologie studeren. Op de opleiding voor godsdienst pastoraal werker zouden de antwoorden wel gevonden worden. Deze opleiding hielp wat dat betreft wel… van kwaad naar erger.

Vragen als Wie ben ik nou eigenlijk? Wie ben ik zonder het geloof? Wie ben ik zonder de kerk? heb ik geloof en kerk eigenlijk wel nodig? kwamen naar boven.

Heel veel vragen met weinig antwoorden. Maar dat hoort bij het opgroeien hoor ik dan, het is onderdeel van groeien naar volwassenheid. Ontdekken wie je zelf bent is een proces waar iedereen doorheen moest dus succes, je vindt de antwoorden vanzelf wel.

In de afgelopen maanden heb ik stukje bij beetje voor mezelf gekozen. Ik was druk met kerk, vereniging, kerk en nog meer kerk. Mijn leven werd uiteindelijk in beslag genomen door vergaderingen en bijeenkomsten. Dus stukje bij beetje stootte ik mijn werkzaamheden af, stukje bij beetje totdat ik ’s ochtends urenlang in bed lag omdat ik geen kracht kon vinden om eruit te stappen.

Ik kwam erachter dat de kerk zonder mij ook wel overeind blijft staan! Het was een van deze momenten dat ik besloot om mezelf te gaan vormen. Mezelf zonder kerk, zonder religie, zonder God. Voor zover dat kon vanuit een gezin en vriendengroep die overwegend christelijk is.

Zo kwam het afgelopen zondagochtend dat ik niet met mijn ouders naar de kerk ging. Ik ging na het gezamenlijk ontbijt zwemmen, mijn hoofd leeghalen en ook nog sportief bezig zijn.

Ik vond mezelf die ochtend aan de rand van het zwembad en ik heb hun God verdronken.

Ik heb hem laten zakken naar de bodem zonder een reddingsboei toe te gooien.

God, met zijn regels en moeten, het instituut met theologische wartaal en oudvaders.

God, met de zondagsrust en alleen maar luisteren, met alleen voelen in een volle kerk.

God, met mensen die oordelen, bepalen en praten.

Ik heb de god die ik kende verdronken omdat ik klaar met hem was. Of ik was klaar met zijn volgelingen maar die twee voelden voor mij even als twee handen op één buik. Ik heb hun God verdronken. Ik denk dat ik er nu klaar voor ben om op zoek te gaan naar wie ik ben en wie God daarin voor mij kan zijn. Niet dat ik God zo wil vormen dat hij in mijn gaten past. Maar omdat ik hem de mogelijkheid wil geven mij echt iets van waarde te bieden.

Betekent dat nu dan dat ik ga kerkshoppen? Nee, ik ga eerst even nadenken wie ik zelf ben en wil zijn. Als ik die vijf tot tien regels eenmaal gevormd heb, terwijl ik na het zwemmen uitrust in het bubbelbad, ga ik opzoek naar wie God is.
Betekent het dat ik alle antwoorden ga vinden? Dat ik het mysterie Gods ga ontrafelen? Nee.

Het betekent dat ik op zoek ga, ga ontdekken, ga wikken en wegen en vragen ga stellen die men liever niet wil stellen. Het is een ontdekkingsreis, waar ik over schrijf.

Ik heb hun God verdronken en ik zie na een tijdje wel wat daarvan weer boven komt drijven.

Categorieën: zoektocht naar god

0 reacties

Geef een antwoord

Avatar plaatshouder